Ο διάλογος είχε το εξής περιεχόμενο: Φίλιππος: «Αν κερδίσω αυτόν τον πόλεμο, θα είστε σκλάβοι για πάντα». Σπαρτιάτες: «Αν…». Μια απάντηση, η οποία αποτελεί ένα εκ των κορυφαίων δειγμάτων της Λακωνικής Σκέψης αφού, ως γνωστόν, «το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν».
Αυτό το «αν», λοιπόν, μας θυμίζει ότι με τα λόγια μπορούν «να γίνουν» όσα δεν δύνανται να πραγματοποιηθούν με πράξεις. Αυτό το «αν» μπορεί να αντικατασταθεί και από άλλες λέξεις με παρόμοια σημασία όπως π.χ. το «θα». Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει στο παρελθόν από διάφορους πολιτικάντηδες υποσχέσεις, οι οποίες εμπεριέχουν την λέξη «θα»; Ενθυμούμαι πιτσιρικάς το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80, το οποίο εξαιτίας της προσήλωσής του στο «θα» στις προεκλογικές του εξαγγελίες έγινε αντικείμενο χλευασμού από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Το «αν», λοιπόν, εκφράζει τον αόριστο τρόπο, με τον οποίο κάποιος αντιμετωπίζει την ροή των γεγονότων.
Υπάρχει, όμως και μια άλλη εκδοχή του «αν», με σαφές θετικό περιεχόμενο. Αποδίδεται επάξια από τα λόγια του Βρετανού συγγραφέα Rudyard Kipling στο ποίημα του «Αν»: «Αν μπορείς να κρατάς νηφάλιο το κεφάλι σου, την στιγμή που όλοι γύρω σου τα ‘χουν χαμένα…
Αν μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, την στιγμή που όλοι έχασαν την εμπιστοσύνη τους…
Αν μπορείς να περιμένεις με πείσμα, χωρίς να κουράζεσαι…
Αν ονειρεύεσαι ή στοχάζεσαι και δεν γίνεσαι δούλος εσύ στα ονειροπολήματά σου και στους στοχασμούς…
Αν μήτε φίλος μήτε οχτρός μπορεί να σε πληγώσει…
Αν κάθε στιγμή ό,τι έχεις, μπορείς να το παίξεις κορώνα-γράμματα…
Αν και τα εξήντα δευτερόλεπτα κάθε λεπτού τα γιομώνεις άξια, τότε η γη ολάκερη και τα αγαθά της είναι δικά σου και είσαι αληθινός άντρας και γιος δικός μου».
Υπάρχουν, λοιπόν, δύο κατευθύνσεις πάνω στον υποθετικό χαρακτήρα του «αν» και την μελλοντική προσδοκία του «θα». Παίρνοντας την αρνητική πλευρά του θέματος, μπορούμε άμεσα να το προσωποποιήσουμε στην περίπτωση της σκευωρίας κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, η οποία στήθηκε απ’ όλες τις ανήθικες πτυχές του μεταπολιτευτικού καθεστώτος. Είναι ακόμη νωπά στην μνήμη μας τα λόγια του Σαμαρά, τον Σεπτέμβριο του 2013. Τότε που, γεμάτος έπαρση και αλαζονεία, διαβεβαίωνε τους εντολείς του στο εξωτερικό ότι «θα» λιώσει, «θα» εκμηδενίσει, «θα» εξοντώσει, και ένα σωρό ακόμη παρόμοια «θα», την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Από το «θα», βεβαίως, μέχρι το τι συνέβη πραγματικά τότε, υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά.
Παρά τα επανειλημμένα ανήθικα, παράνομα και ύπουλα χτυπήματα, τα οποία δέχθηκε η πολιτική έκφραση των Ελλήνων Εθνικιστών, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ όχι μόνο άντεξε, όχι μόνο δεν «έλιωσε», όπως υποσχόταν ο αλαζόνας και χαμένος μέσα στις ψυχικές αντιφάσεις και αστάθειες αρχηγίσκος της ΝΔ, αλλά αποτελεί πλέον την Τρίτη Πολιτική Δύναμη στο Κοινοβούλιο. Αντιθέτως γι’ αυτόν, το παρόν τον βρίσκει απαγκιστρωμένο από τον πρωθυπουργικό θώκο, ενώ ταυτόχρονα δίνει έναν απεγνωσμένο αγώνα για να μη εκπαραθυρωθεί και από την αρχηγική καρέκλα της ΝΔ.
Από την άλλη μεριά, παίρνοντας την θετική πλευρά του θέματος και από μια άλλη οπτική γωνία, αν ήμασταν ένα Κράτος, το οποίο θα στήριζε ευλαβικά την Αξιοκρατία και την Διαφάνεια και όχι την φαυλοκρατία και την επέλαση της διαφθοράς. Αν είχαμε μια Παιδεία με αληθινό Εθνικό περιεχόμενο, η οποία να επιτελεί πραγματικά τον στόχο της, δηλαδή να εκπαιδεύει τα Ελληνόπουλα όπως τους αρμόζει, ενισχύοντας το πατριωτικό τους φρόνημα και δίνοντάς τους τα απαραίτητα επίπεδα μόρφωσης για την ανέλιξή τους. Αν ενισχύαμε την παραγωγική διαδικασία, δημιουργώντας εκ βάθρων τις απαραίτητες συνθήκες για την ανάπτυξη του πρωτογενούς παράγοντα. Αν η νομοθετική εξουσία λειτουργούσε προσηλωμένη στο αυτονόητο και χωρίς πολιτικές και κοινωνικές σκοπιμότητες, αλλά πράττοντας με δεδομένο ότι όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι απέναντι στον νόμο. Αν η εκτελεστική εξουσία εφάρμοζε τους νόμους αδιακρίτως σε ισχυρούς και αδύνατους, δίχως να πέφτει πάνω στον βράχο των διαπλεκόμενων συμφερόντων της ανομίας. Αν, λοιπόν, υπήρχε μια Κυβέρνηση, η οποία θα αντιλαμβανόταν τις έννοιες της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Κοινωνικής Δικαιοσύνης και της Λαϊκής Ευημερίας ως ουσιαστικές και όχι ως άνευ περιεχομένου, μια Κυβέρνηση, η οποία θα πραγματοποιούσε θετικά όλα τα προαναφερθέντα «αν», τότε η Ελλάδα -που θα είχε δημιουργηθεί- θα μπορούσε να σταθεί μπροστά στους εκβιασμούς των διεθνών τοκογλύφων και των εταίρων και στις απειλές τους ότι, αν το αποφασίσουν, μπορούν να μας εξοντώσουν Εθνικά, πολιτικά και οικονομικά, θα απαντούσε στους αδίστακτους αυτούς χρηματανθρώπους: «Αν»!
Και μάλιστα, σαν απαραίτητο και απόλυτο συμπλήρωμα, θα μπορούσε να προστεθεί μια ακόμη ιστορική, όσο και διαχρονική, ρήση: «Μολών Λαβέ»! ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
