Λανθασμένα ερωτήματα, λανθασμένες απαντήσεις.
-Από πού θα βρεθούν τα χρήματα για την αποπληρωμή των διεθνών τοκογλύφων;
Αντί του «Ποιοι δανείστηκαν, και με τι αντάλλαγμα, ενώ γνώριζαν την πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας; Να λογοδοτήσουν και να αποπληρώσουν με τις προσωπικές τους περιουσίες» και «Πώς θα βρεθούν οι πόροι και ποιες ενέργειες πρέπει να κάνουμε για να ζήσουν οι Έλληνες παραγωγικά;»
-Ποιες καταστροφές θα επισυμβούν εάν φύγουμε από το ευρώ; αντί του «Ποιοι τομείς της ελληνικής παραγωγής οικονομίας διαλύθηκαν από την παραμονή μας στην Ε.Ε. και την είσοδό μας στο ευρώ;» και «Ποιοι άλλαξαν την νοοτροπία του λαού μας, και τον έκαναν από δημιουργό, μεταπράτη;».
-Πώς θα κάνουμε για να μην μας μαλώσουν και μας διώξουν από την Ε.Ε.; Αντί του «Άλλες ευρωπαϊκές χώρες πώς ζουν με εθνικό νόμισμα, ακόμα και χωρίς να ανήκουν στην Ε.Ε.»;
Λάθος ερωτήματα, λάθος απαντήσεις. Αυτή είναι η ιστορία των εκλογικών επιλογών του λαού, αυτή και η επιεικέστερη εκδοχή για την αδυναμία διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων να βγάλουν την χώρα από τα αδιέξοδα που οι ίδιες δημιούργησαν και γι’ αυτό θα έπρεπε να γνωρίζουν και πώς να τα αντιμετωπίσουν.
Το πρώτο ερώτημα είναι, επομένως, πώς είναι δυνατόν, να προσδοκά ο λαός, κυβερνήσεις οι οποίες συγκροτούνται από ανθρώπους που έχουν εκπαιδευθεί από το Σύστημα να το υπηρετούν, να μην ακολουθούν τις διαταγές του; Είναι προφανές ότι δεν διανοούνται να σκεφθούν έξω από τα δεδομένα του περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωσαν ή ακόμη χειρότερα, με τα οποία ταυτίστηκαν λόγω της επιθυμίας τους να προσκολληθούν στην λεγόμενη υψηλή κοινωνία και να γευθούν τα προνόμιά της.
Δεξιά και Αριστερά διατείνονται ότι θέλουν να λύσουν το λεγόμενο «ελληνικό ζήτημα», δηλαδή το χρέος, την επιτήρηση, την χρεωκοπία. Αν δεχθούμε ότι η αποτυχία τους δεν έχει να κάνει με ιδιοτέλεια και προδοσία, όπως όλα δείχνουν και όλοι λίγο ως πολύ υποψιαζόμαστε, θα πρέπει να υποθέσουμε ότι είναι προϊόν ανοησίας, είτε εκ φύσεως είτε λόγω της πολυετούς θητείας των επίδοξων πολιτικών ηγετών σε πανεπιστήμια και υπηρεσίες των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Γερμανίας.
Όπως είχε ορθά επισημάνει η Χρυσή Αυγή, η κυβέρνηση της Αριστεράς με την συνεργασία των «ακροδεξιών» Ανέλ, ακολουθεί τα μνημονιακά βήματα της παλαιοκομματικής συγκυβέρνησης Βενιζέλου-Σαμαρά. Δεν είναι κακό να προσπαθεί η ελληνική κυβέρνηση να κερδίσει χρόνο αναγκαίο για να διαπραγματευθεί, με την προϋπόθεση ότι έχει κατά νου να προχωρήσει σε ανατροπή των πολιτικών εξόντωσης του ελληνικού λαού.
Όπως όμως εύστοχα παρατηρεί το αμερικανικό περιοδικό Νιου Γιόρκερ, «Μόλις ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο σκληρός Γερμανός υπουργός Οικονομικών, συνειδητοποίησε ότι ο Βαρουφάκης δεν θα μπορούσε να παίξει το χαρτί του Grexit, ήξερε ότι τον είχε εκεί όπου τον ήθελε». Κι αυτό μας φέρνει στο επόμενο ερώτημα: Πώς μια κυβέρνηση με νωπή και ισχυρή λαϊκή εντολή απαξιώνει από την πρώτη κιόλας διαπραγμάτευση στην οποία συμμετέχει τα δυο ισχυρότερα διαπραγματευτικά της χαρτιά, και αυτό που αναφέρει ο Νιου Γιόρκερ αλλά ακόμη περισσότερο, αυτήν την ίδια την εντολή του ελληνικού λαού;
Εκείνο που κάνει τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης του Σύριζα-Ανέλ περισσότερο αποκαρδιωτικά είναι είναι ότι οι «δανειστές μας» δηλαδή οι διεθνείς τοκογλύφοι ονομάζονται πλέον «θεσμοί». Δηλαδή, τα παράσιτα που απομυζούν τα έθνη και τον δικό μας λαό, αποκτούν την αγιοσύνη κάποιων ιερών μοσχαριών που οφείλουν οι πολίτες να υπακούν και να προσκυνούν εν είδη γκουρού. Η θρησκεία των αγορών, δηλαδή των Χρηματιστηρίων και των τοκογλύφων, σε πλήρη ανάπτυξη.
Κι ερχόμαστε στο τρίτο ερώτημα. Πώς είναι δυνατόν μια κυβέρνηση που προσκυνά τις αγορές να είναι Αριστερή δηλαδή αντικαπιταλιστική, φιλολαϊκή και αντίθετη με το κεφάλαιο; Η Αριστερά με την άνοδό της στην εξουσία, στην καθαρότερη ως τα τώρα μορφή της, αποδεικνύει την ορθότητα του λεχθέντος ότι όσοι γνωρίζουν την Αριστερά στην πράξη, παύουν να είναι αριστεροί. Όσο και αν η κυβέρνηση προσπαθεί να δικαιολογήσει την πολιτική κυβίστηση, τα στελέχη της δεν μπορούν να αποφύγουν την ώρα των αποφάσεων. Η κυβέρνηση, ο πολιτικός κόσμος και ο ελληνικός λαός πρέπει να απαντήσουν σε βασικά ερωτήματα.
Και αυτά δεν έχουν να κάνουν με τις τεχνικές λεπτομέρειες μιας σύμβασης στις οποίες οι ξένοι θέλουν να επικεντρώνουν την συζήτηση ώστε να μην βλέπει ο λαός μας και η κυβέρνησή του ούτε εκατοστό πέρα απ’ τη μύτη τους. Οι συμφωνίες μεταξύ κρατών, ενδύονται εντέχνως την απολυτότητα ενός δήθεν θεόσταλτου γι’ αυτό και απαράβατου και αδιαπραγμάτευτου δεκαλόγου. Στην πραγματικότητα, δεν είναι παρά αυτό: συμφωνίες μεταξύ ανθρώπων που διαπραγματεύτηκαν και κατέληξαν σε μια κοινά αποδεκτή οδό. Εάν η οδός οδηγεί σε αδιέξοδο, υπάρχει άραγε συμφωνία για εθνοκάθαρση, για εκατόμβη, για ολοκαύτωμα συγκεκριμένου λαού, εν προκειμένω του ελληνικού;
Και ποια κυβέρνηση είναι αυτή που νομιμοποιείται να υπογράψει την εξόντωση του λαού της και το ξεπούλημα μιας Πατρίδας που η Ιστορία της είναι ταυτόσημη με τον ανθρώπινο πολιτισμό;
Οι Έλληνες εθνικιστές της Χρυσής Αυγής πιστεύουμε ότι η πολιτική μιας χώρας, με την γεωπολιτική θέση, τον φυσικό πλούτο και το ιστορικό βάθος της Ελλάδος, δεν μπορεί να αφήνεται σε ξένα διευθυντήρια. Δεν ερωτούμε οι ξένοι τοκογλύφοι πώς θέλουν να πληρωθούν, μα προτάσσουμε στην όποια οφειλή-η οποία πρέπει να διαπιστωθεί με σαφή και διαυγή τρόπο, ώστε να ξέρει ο λαός μας τι χρωστά και σε ποιους, τι σε κεφάλαιο, τι σε τόκους, και μέχρι πότε-, το δικαίωμα του Λαού μας στην ύπαρξη και την πρόοδό του.
Πριν λοιπόν από οποιαδήποτε συζήτηση για τεχνικές λεπτομέρειες, η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να θέσει τις σωστές ερωτήσεις. Εμείς σε αυτές απαντήσαμε καταφατικά:
- Θέλουμε ένα ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος.
- Θέλουμε μια δυνατή οικονομία, με πραγματικές βάσεις και συγκεκριμένους στόχους.
- Θέλουμε μια οικονομία δημιουργική, παραγωγική, που δεν θα υπάρχει σε οθόνες υπολογιστών αλλά θα έχει αντίκρισμα.
Η εθνική μας ανεξαρτησία έχει εγγυητές τον Ελληνικό Λαό και την Χρυσή Αυγή.
Ειρήνη Δημοπούλου - Παππά
