Το να ακούει, όμως, επικριτικά και υποτιμητικά σχόλια εναντίον του ακόμη και από τα πιο σκληρά φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ φαινομενικά ίσως να ακούγεται περίεργο.
Και λέμε φαινομενικά γιατί στην ουσία υπάρχει εξήγηση. Η πράξη αυτή του Γεωργιάδη ως μεγαλύτερη σημασία από τις δηλώσεις του έχει να κάνει με την αποκάλυψη ότι ο «επικίνδυνος» ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζεται με συγκατάβαση από τα συστημικά ΜΜΕ. Το γεγονός ότι τα έντυπα και οι ιστοσελίδες των «νταβατζήδων» της ενημέρωσης ήσαν αυτά που χρησιμοποίησαν άμεσες και έμμεσες προσβλητικές πολιτικά εκφράσεις για τον Γεωργιάδη, όπως «δεν διακρίνεται για την σοβαρότητά του», «καφενόβιοι συζητητές», «συνηθισμένες αμετροέπειες συγκεκριμένου προσώπου», «εξωφρενικό ένα στέλεχος της κυβέρνησης να δημιουργεί και πάλι ένα κλίμα αστάθειας και κινδυνολογίας», «σόου εντυπώσεων στα τηλεοπτικά παράθυρα», «η ψηφοθηρία του φόβου», κλπ, ενώ συν τοις άλλοις χαρακτηρίζεται περίπου ως υπονομευτής και μη εχέφρων, δείχνει ότι η στάση των βαρόνων των μίντια απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ έχει αλλάξει.
Δεν τον αντιμετωπίζουν ως φόβητρο, ούτε νιώθουν απειλή απέναντί του, αλλά απλώς επιζητούν την εναρμόνισή του με τον «ρεαλισμό» και την συναίσθηση της αναμονής της εξουσίας. Γνωρίζοντας οι «νταβατζήδες» ότι η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ είναι μη αναστρέψιμη και ότι είναι αδύνατον να μην βρίσκεται στην κυβέρνηση μετά το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών αυτό που επιζητούν είναι να κάνουν μια επίθεση φιλίας στον ΣΥΡΙΖΑ, έτσι ώστε να είναι ακόμη πιο εύκολη η δημιουργία του «μεγάλου συνασπισμού».
Η σταδιακή απόλυτη προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ προς τις επιθυμίες των εγχώριων εκπροσώπων του καθεστώτος, και κατ’ επέκταση των διεθνών τοκογλύφων, οδηγεί στην έκφραση ικανοποίησής τους. Αυτό που επιζητούν είναι η σταθερότητα μετά τις εκλογές και θεωρούν ότι δουλεύοντας σε εντατικούς (έστω και αθόρυβους) ρυθμούς την δημιουργία μιας νέας συγκυβέρνησης θα πετύχουν στα σχέδιά τους. Οι τσιρίδες και οι εκρήξεις του Γεωργιάδη δεν επιφέρουν κάτι το θετικό για την επιχείρηση συναίνεσης του «συνταγματικού τόξου», αλλά ενδεχομένως να δημιουργήσουν ένα (ακόμη) ζήτημα πανικού και απόγνωσης στον κόσμο. Το θέμα των Τραπεζών θεωρείται ως «ταμπού» στην διαχείριση της επιχειρηματολογίας μεταξύ των συστημικών κομμάτων και ο Γεωργιάδης, του οποίου η πολιτική σκέψη κινείται σε επιεικώς μέτρια επίπεδα, έσπασε τον άγραφο αυτόν κανόνα.
Δεν είναι τυχαίο ότι κανείς στην κυβέρνηση δεν υπερασπίστηκε τις κραυγές του. Αντιθέτως ο Κυριάκος Μητσοτάκης «τον άδειασε» με τις δηλώσεις που έκανε. Η ηρεμία που επιζητεί το καθεστώς δεν είναι φυσικά για το καλό του τόπου, αλλά για να μπορέσει μετά τις επερχόμενες εκλογές να διαχειριστεί όπως το συμφέρει το αποτέλεσμα των εκλογών. Γι’ αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιμετωπίζεται πλέον ως «αριστερίστικο» ή «παράλογο» μόρφωμα, αλλά ως κόμμα το οποίο έχει «αξιοπιστία».
Η επιβίωση του αμαρτωλού αυτού συστήματος δεν κολλάει σε πρόσωπα. Με ξοφλημένο τον Σαμαρά, τον οποίο και «θα σουτάρουν» αμέσως μετά την επερχόμενη εκλογική του πανωλεθρία, το σύστημα φέρεται ήδη στον Τσίπρα σα να είναι αυτός ο επόμενος εντολοδόχος πρωθυπουργός και γι’ αυτό προετοιμάζουν από τώρα το κλίμα. Κι αυτό το κλίμα δεν μπορεί να το διαταράξει κανείς φωνακλάς τηλεπλασιέ, του οποίου οι πολιτικές ικανότητες είναι κάτω του μετρίου, και η χρησιμοποίησή του από τους δυνάστες της χώρας περισσότερο κακό παρά καλό τους προξενεί, με τις αυτόβουλες εξάρσεις του ενός δήθεν αντικομμουνισμού με καθαρά γραφικό περιεχόμενο.
Γιώργος Μάστορας
