Γνωστό το θράσος του Γιάννη Πρετεντέρη, ο οποίος αποτελεί έναν από τους πυλώνες της καθεστωτικής «ενημέρωσης». Ο διαπρεπής χουλιγκάνος του 1997 μέσα από την προβολή που του παρέχεται, είτε από το Mega είτε από τα έντυπα του ΔΟΛ, κάνει ό,τι μπορεί για να υπερασπίσει το κυβερνητικό έργο.
Στα «Νέα» της Παρασκευής ο εκτοξευτής πλαστικών μπουκαλιών σε διαιτητές καλαθοσφαίρισης, στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει το σκάνδαλο με τα υποβρύχια και το κλείσιμο της Βουλής, έγραψε ένα άρθρο με τίτλο «Μεθόδευση», στο οποίο στην αρχή του αναφέρεται στην λέξη σκάνδαλα εντός εισαγωγικών, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για τον προκλητικό τρόπο με τον οποίο υπερασπίζεται τα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης, θα σταθούμε όμως σε ένα συγκεκριμένο σημείο του κειμένου όπου ο «φαν» του Σημίτη και του εκσυγχρονισμού γράφει τα εξής:
«Αν δεν απατώμαι, είμαι από τους πρώτους που επεσήμαναν τον εκτρωματικό χαρακτήρα μιας αντίληψης που αντιμετωπίζει τους πολιτικούς αντιπάλους ως υπόπτους και την πολιτική αντιπαράθεση ως τμήμα της δικονομίας. Δυστυχώς, όσα ακολούθησαν επιβεβαίωσαν απλώς την επισήμανση. Θα σταθώ όμως στην αντιπολίτευση. Ένα κόμμα διαβιβάζει στη Δικαιοσύνη τα πρακτικά μιας… συζήτησης στη Βουλή κατά την οποία απορρίφθηκε η πρότασή του για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής. Τι κάνει έτσι; Μετατρέπει ένα πολιτικό ζήτημα σε ποινικό. Η αντιπολίτευση δηλαδή ζητά από τη Δικαιοσύνη να υποκαταστήσει την κοινοβουλευτική διαδικασία και να διώξει ποινικά εκείνους που η ίδια δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει πολιτικά στη Βουλή. Η Δικαιοσύνη χωρίς να γνωρίζει τίποτα περισσότερο από τα πρακτικά της Βουλής, διαβιβάζει την υπόθεση στη… Βουλή. Σύμφωνα με τον νόμο, θα πουν ορισμένοι. Εναντίον κάθε λογικής, θα προσθέσω εγώ. Και η αντιπολίτευση έρχεται τώρα να μετατρέψει ξανά το ποινικό σε πολιτικό. Φωνάζει ότι η Βουλή κουκουλώνει μια υπόθεση για την οποία η ίδια η Βουλή είχε αποφανθεί ότι δεν χρήζει περαιτέρω εξέτασης. Λυπάμαι αλλά αυτό δεν ονομάζεται δικαιοσύνη. Δεν ονομάζεται καν πολιτική. Ονομάζεται μεθόδευση».
Εάν κάποιος διάβαζε μόνο του το συγκεκριμένο απόσπασμα είναι πολύ πιθανό να μπερδευόταν και να θεωρούσε ότι τα λεγόμενά του αφορούν το απαράδεκτο της πολιτικής δίωξης κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Όταν διαβάζεις εκφράσεις όπως «εκτρωματικό χαρακτήρα μιας αντίληψης που αντιμετωπίζει τους πολιτικούς αντιπάλους ως υπόπτους και την πολιτική αντιπαράθεση ως τμήμα της δικονομίας», «Μετατρέπει ένα πολιτικό ζήτημα σε ποινικό», « ζητά από τη Δικαιοσύνη να υποκαταστήσει την κοινοβουλευτική διαδικασία και να διώξει ποινικά εκείνους που η ίδια δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει πολιτικά στη Βουλή», «αυτό δεν ονομάζεται δικαιοσύνη. Δεν ονομάζεται καν πολιτική. Ονομάζεται μεθόδευση.», αυτομάτως το μυαλό σου πηγαίνει στην απίστευτη σκευωρία που έχει στηθεί κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.
Όλα αυτά, όμως, γράφονται για τον Βενιζέλο(!) και τον Παπακωνσταντίνου(!!), για τους οποίους ο πολύς Πρετεντέρης θεωρεί προφανώς, ότι αδίκως κατηγορούνται για την συμμετοχή τους στο σκάνδαλο των υποβρυχίων. Το κείμενο αυτό του Πρετεντέρη είναι μνημείο υποκρισίας. Ο ίδιος τύπος που μιλάει για πολιτική δίωξη κατά των Βενιζέλου και Παπακωνσταντίνου είναι που ζητάει την εξόντωση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ για το ατυχές συμβάν στο Κερατσίνι, γενικεύοντας μια δολοφονία ανθρώπου, μοιράζοντας μάλιστα ως τηλεεισαγγελέας 500 χρόνια φυλακή, λες και πούλαγε στραγάλια. Θα συμφωνήσουμε, πάντως, με τον υπάλληλο του Ψυχάρη ότι αυτό (και αναφερόμαστε φυσικά στην περίπτωση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ) δεν ονομάζεται ούτε Δικαιοσύνη ούτε Πολιτική. Ονομάζεται μεθόδευση της κυβέρνησης και κάποιων επίορκων δικαστικών να ποινικοποιήσουν μια ολόκληρη Ιδεολογία και ένα Νόμιμο Πολιτικό Κόμμα, το τρίτο επισήμως στις προτιμήσεις των Ελλήνων, με τακτικές συλλογικής ευθύνης που παραπέμπουν στην σταλινική «δικαιοσύνη» της δεκαετίας του ’30. Ακόμα και με αυτόν τον τρόπο, με τον οποίο βρήκε να υπερασπιστεί τους πασόκους, ο Πρετεντέρης καταφέρνει να εκτίθεται ανεπανόρθωτα για την επιλεκτική «ευαισθησία» του.
Γιώργος Μάστορας
