όσο και τη «μεγάλη απήχηση και αποδοχή», που το κόμμα αυτό «χαίρει» ακόμη και σήμερα στην ελληνική κοινωνία, αφαίρεσε το δικαίωμα λόγου από το Συναγωνιστή Ηλία Κασιδιάρη. Και με πολλά «μπάσα» στη φωνή του, που απέπνεαν τεράστια μαγκιά και τρομερή αυτοπεποίθηση, από τον προεδρικό θώκο του Κοινοβουλίου είπε σε διάλεκτο πεζοδρομίου τα εξής: «βγάλε το χέρι από τη τσέπη. Ακούς; Όταν μου μιλάς να βγάζεις το χέρι από την τσέπη. Ακούς εκεί οι τραμπούκοι, οι φασίστες!».
Δεν ξέρω βέβαια αν αυτός που απαιτεί την απόδοση σεβασμού με τόση τυπολατρική σχολαστικότητα, πριν απαιτήσει το βγάλσιμο του χεριού από την τσέπη του άλλου, πρέπει πρώτα να έχει φροντίσει αυτός ο ίδιος να πείσει τους συμπολίτες του, ότι το κόμμα στο οποίο ανήκει και η τάξη την οποία εκπροσωπεί, είναι άξια σεβασμού και ότι έχει βγάλει το δικό της χέρι από τις τσέπες των πολιτών. Πιστεύω όμως ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, θεωρεί ότι αυτό δεν έχει γίνει.
Τουναντίον, ο σάπιος πολιτικός κόσμος που καταρρέει με πάταγο, όχι μόνο δεν έχει βγάλει το χέρι του από τις τσέπες του ελληνικού λαού ακόμη και σήμερα, αλλά με περίσσιο θράσος απαιτεί τον σεβασμό και την τήρηση των «κανόνων ευγενείας», από αυτούς που τόσα χρόνια έχει κυριολεκτικά λεηλατήσει, υποθηκεύοντας το μέλλον των παιδιών τους, αλλά και του έθνους ολόκληρου με το χειρότερο τρόπο. Γι’ αυτό και ύβρεις του τύπου: φασίστες και τραμπούκοι, που κοντά συχνά διατυπώνονται εναντίον Χρυσαυγιτών, πιστεύω ότι δεν χαρακτηρίζουν αυτούς προς τους οποίους απευθύνονται, αλλά αυτούς από τους οποίους εκστομίζονται.
Διότι όταν ανήκεις σε ένα αμαρτωλό σύστημα που ελέγχεται για ένα πλήθος βαρύτατων κατηγοριών κακουργηματικού χαρακτήρα και εσχάτης προδοσίας, το οποίο σφετερίζεται τις εξουσίες που διαθέτει σήμερα για να γλυτώσει τον κολασμό που βλέπει ότι επέρχεται, και την ίδια στιγμή ενοχλείσαι δήθεν από ένα χέρι που είναι στην τσέπη, όχι απλά δεν πείθεις κανέναν, αλλά επιδεινώνεις την ήδη υπάρχουσα σε βάρος σου αλγεινή εντύπωση. «… ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες …», όπως θα ’λεγε και ο Σεφέρης.
Άτομα του κλινικά νεκρού πολιτικού κατεστημένου της χώρας μας, που βαυκαλίζονται εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμο της πολιτικής τους μυωπίας. Άτομα που είναι καιρός να προσπαθήσουν να δουν λίγο πιο πέρα από τη «μύτη» τους. Για να διαπιστώσουν με οδύνη, ότι το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα που είχαν επιβάλλει οι καταρρέουσες σήμερα τέως μεγάλες δυνάμεις, μέρος του οποίου ήταν και το ελληνικό πολιτικό σύστημα, καταρρέει κι αυτό ταχύτατα.
Ας αναλογιστούν την εικόνα παντοδυναμίας που απέπνεε η ΕΣΣΔ, μόλις δέκα χρόνια πριν διαλυθεί. Κι ας προβληματιστούν για το ποια μπορεί να είναι η θέση τους με όλα αυτά τα νταηλίκια και τις παρανομίες που κάνουν σήμερα, σε μια μελλοντική ελληνική κοινωνία. Όταν αυτές οι ξένες δυνάμεις που τους στήριζαν τόσα χρόνια, δεν θα μπορούν πια να τους στηρίζουν.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ
