Αφορμή για το σημερινό άρθρο, μου έδωσε η άτυχη στιγμή του εντολοδόχου «πρωθυπουργού» αυτής της άλλοτε Ηρωϊκής Γης.
«Γ@μ@ το κεφάλι μου , ο μ@λ@κ@ς» Θα μπορούσε να είναι απλά μια στιγμή αυτοκριτικής, αλλά ο εντολοδόχος δούλος των Σιωνιστών απέχει πολύ ακόμα από κάτι τέτοιο. Θα μπορούσε να είναι μια αυθόρμητη ομολογία αποτυχίας , αλλά αυτό προϋποθέτει και φιλότιμο και απ’ αυτό σίγουρα δε διαθέτει, Το αποδεικνύουν οι πράξεις του.
Αντίθετα, ο «πρωθυπουργός», χαρίζοντας ένα videάκι στο youtube όπου γέλασε, όσο αντέχει ακόμα να γελάει, ο κάθε αγρίως φορολογημένος και φορολογούμενος Έλληνας, με αυτή του την «ομολογία» έπεσε θύμα μιας αντίληψης που καλλιέργησαν οι πολιτικοί πρόγονοι της παράταξής του και βεβαίως υιοθέτησε και η Αριστερά με όλα τα προβεβλημένα στελέχη της: της ΑΣΤΙΚΗΣ ΠΡΕΖΑΣ.
Δηλαδή, του καθωσπρεπισμού.
Είναι αυτό ο καθωσπρεπισμός, που εμφανίζεται στα σχόλια όλου του «συνταγματικού τόξου», όταν γίνει κάποιος καυγάς με συναγωνιστές βουλευτές του Κινήματός μας, όταν όλοι εξεγείρονται για τους «κακούς» Χρυσαυγίτες. Είναι ο καθωσπρεπισμός που ταράζεται όταν κάποιος «υπερβεί τα εσκαμμένα». Είναι το σάπιο comme il faut, μια πρόστυχη αστικοσιχαμένη αδερφίστικη αντίληψη του τι επιτρέπεται και τι όχι. Είναι ο πρόγονος της πολιτικής ορθότητας που έχει ενσκήψει πάνω μας τα τελευταία χρόνια. Είναι η αντίληψη που αποστρέφει το βλέμμα απορριπτικά όταν δει το φάσκελο στο δρόμο, αλλά δέχεται ως «δικαίωμα» να φοράει ζαρτιέρες ο κάθε «φίλαθλος» δημοσιογράφος ή μη, απολογητής του Μνημονίου, κάτω από το πανάκριβο κουστούμι του στις ειδήσεις των 8. Ένας πρόστυχος, βρώμικος κιναιδισμός που ενοχλείται από τις γνήσιες ψυχικές εξάρσεις, δέχεται όμως κάθε ψυχικοσωματική ανωμαλία. Ένας αστισμός που έχει καταλήξει να αποσιωπά τη μείωση των ποινών στους παιδεραστές με την αναθεώρηση του Ποινικού Κώδικα. Ένα ναρκωτικό, ένα λούστρο φτιαγμένο από ακάθαρτα υλικά, ένα κοινωνικό κρακ που σε απογειώνει, λίγο πριν σε ρίξει στην πιο βαθιά εξάρτηση.
Ήταν πάντα έτσι; Ναι, έτσι ήταν πάντα. Τι άλλο από καθαρή αστική πρέζα ήταν αυτό που ώθησε τους δικαστές να καταδικάσουν το Ιερό και Σεπτό Πνεύμα του Ισόθεου Τρισμέγιστου Πνευματικού Πατέρα της ανθρωπότητας, το Σωκρατικό Πνεύμα, στο Βασίλειο του Άδη; Τι άλλο από καθαρή αστική πρέζα, καταδίκασε το Θεάνθρωπο Ιησού στο μαρτυρικό σταύρωμα; Πόσο ανυπόφορα αστική ήτα η συμπεριφορά της κάθε ψευδοαριστοκρατίας της κληρονομικής και κληρονομημένης, στη «υπέρλαμπρη» ευρωπαϊκή ιστορία όταν οι ευγενείς τηρούσαν το πρωτόκολλο της Αυλής σ΄ένα παλάτι χωρίς τουαλέτες στις όχθες του Σηκουάνα;
Υπήρχαν πολιτικές σκοπιμότητες στην καταδίκη του Σωκράτη, τη Σταύρωση του Θεανθρώπου, σε τόσες και τόσες πράξεις, θα μας αντιτείνετε. Ναι, υπήρξαν. Είχαν όμως πρόθυμο συμπαραστάτη την αστική πρέζα , τον καθωσπρεπισμό ενός λαού που ήταν πάντα εύκολο να πιστέψει σε ψεύτικα είδωλα. Ο αθηναϊκός αστισμός της εποχής εκείνης, μιας εποχής όπου η δημοκρατία, έστω για το 20% του πληθυσμού, λειτουργούσε απείρως καλύτερα απ΄ότι η σημερινή «δημοκρατία», ήταν το πρόσφορο έδαφος για ν’ ανθίσει η ψεύτικη κατηγορία για τα «καινά δαιμόνια» του Σωκράτη.
Ας γίνει κατανοητό, σε όλο το εύρος αυτό το νοσηρό φαινόμενο: ο αστισμός ως φιλοσοφία, ως στάση ζωής, ως πολιτική αντίληψη, ως πολιτική επιλογή είναι αρρώστια. Ξεφεύγει εύκολα από τους αυτονόητους κανόνες φυσικής, ευπρεπούς συμπεριφοράς, συμπεριφοράς που ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ και ΔΕΝ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ και καταλήγει ένα ψυχαναγκαστικό, καταπιεστικό, σύμπλεγμα ενοχών και συμπεριφορών, που εδράζονται στο βόθρο της μειονεξίας και της καταπιεσμένης φυσικής ορμής, σε μια έξαρση λατρείας μιας συμπεριφοριστικής και ψυχολογικής παρθενορραφής: ας κάνουμε ότι θέλουμε, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΔΟΥΝΕ.
Φτύνουμε στους πολιτικούς τάφους της «ιδεολογίας» σας, αριστερές και δεξιές μίζερες και καταπιεσμένες παρθενόμορφες αλλά πολλαπλώς διακεκορευμένες κοκότες του πολιτικού καθωσπρεπισμού,. Σκάβουμε στις σαπισμένες σας ψυχές, με μια ιερή τρέλα και μανία , Σωκρατικώς καθοδηγούμενοι από το «ουδείς εκών κακός», ελπίζοντας ν’ ανακαλύψουμε το διαμάντι που η φυλετική ψυχή σας έχει δώσει και εσείς θάψατε κάτω από τόνους αστικής ακαθαρσίας, με τον αριστεροδεξιό καθοδηγητή που σάπισε τα νιάτα σας.
Τεμαχίζουμε τα πολιτικά σας κουφάρια, στοχεύουμε στις καθημερινές σας συνήθειες, δείχνουμε ένα δρόμο όπου ο Άντρας με Ιερή Έπαρση και Γνήσια μετριοφροσύνη και η Γυναίκα με φυσική Αιδώ και Θηλυκό Δυναμισμό, έρχονται κοντά για ν’ απολαύσουν του Έρωτα, λατρεύοντας ο ένας το σώμα του άλλου, σ’ ένα παραλήρημα ενδορφινικής πληρότητας. Εκεί όπου ο κιναιδισμός δεν απουσιάζει ως απλά αντικοινωνικός, αλλά πρώτα και κύρια ως αντιφυσικός.
Στον αγύριστο και ακόμα παραπέρα, αστούληδες κοπρεπώνυμοι της διαφθοράς και κοπρανώνυμοι της συνενοχής. Η ευγένειά σας είναι σάπια, υποκριτική, ανύπαρκτη. Ζείτε για τη κάμερα, ζούμε για τη Ζωή. Μεθοδικά και με συνέπεια, και με την «ιδεολογική» σας σοδειά μεγαλοτσιφλικάδες της αηδίας, άρχοντες του ψεύδους, σιχάματα του «Πολυτεχνείου», εμέσματα της Μεταπολίτευσης.
Σκάβουμε τα θεμέλια και την κατάλληλη ώρα, με μια δυνατή κλωτσιά της αρβύλας μας θα ρίξουμε τους τοίχους του σάπιου Οίκου σας, θάβοντας στα ερείπιά του εσάς. Και όταν τα όρνια της Νέμεσης θα τρώνε τα τελευταία απομεινάρια του κουφαριού του αστικομαρξιστικού δικέφαλου φιδιού του δήθεν πολιτισμού σας, θ’ ακούσετε από το σπήλαιο της πρωτόγονης φυλετικής χρυσαυγίτικης ψυχής μας μια κοροϊδευτική αντήχηση:
«ΗΡΘΑΜΕ»
KARAYA 1
