Σύμφωνα με τα στοιχεία που προέκυψαν, ύστερα από το ταξίδι του κλιμακίου της επιτροπής στο Τελ Αβίβ για την εξέταση του εν λόγω επιχειρηματία, ο Σάμπι Μιωνής ανέφερε ότι επικοινωνούσε με τον βουλευτή της ΝΔ, ο οποίος είναι μέλος της επιτροπής.
Ο Βαρβιτσιώτης, όμως, ουδέποτε ανέφερε κάτι τέτοιο. Ο Μιωνής υποστήριξε ότι λόγω της φιλίας που τον συνδέει με τον Βαρβιτσιώτη, καθώς ήταν συμμαθητές στο κολέγιο, είχε μιλήσει μαζί του για θέματα της λίστας, κάτι άλλωστε που παραδέχτηκε και ο ίδιος ο Βαρβιτσιώτης, υποστηρίζοντας ότι μίλησαν μια φορά όταν ο Μιωνής είχε ενοχληθεί (…) από κατηγορίες που ακούστηκαν εναντίον του εντός της επιτροπής. Υπενθυμίζεται ότι, σύμφωνα με δημοσιεύματα, συγγενείς του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη βρίσκονται στη λίστα Λαγκάρντ και πως όταν η επιτροπή αναζητούσε τον Ισραηλινό επιχειρηματία, με τον πρόεδρό της να ψάχνει το τηλέφωνό του στο… 11880, ο Βαρβιτσιώτης μιλούσε με τον επιχειρηματία χωρίς να πει ότι γνωρίζει το τηλέφωνό του!
Το όλο σκηνικό έχει δύο σκέλη. Το ένα σκέλος έχει νομικό και ηθικό περιεχόμενο. Κατά πόσο, δηλαδή, μπορεί να χαριεντίζεται και να συνομιλεί με έναν μάρτυρα κάποιος, ο οποίος πρόκειται να τον εξετάσει και υποτίθεται πρέπει να είναι αντικειμενικός απέναντί του δίχως ίχνος εύνοιας ή θετικής αντιμετώπισης εκ των προτέρων. Μπορεί ο πρόεδρος της επιτροπής να κάλυψε τον Βαρβιτσιώτη λέγοντας ότι «…αυτό που απαγορεύεται είναι η επικοινωνία μελών της επιτροπής με τον κατηγορούμενο και όχι με οποιονδήποτε άλλον που μπορεί να σχετίζεται με την υπόθεση», αυτό όμως θυμίζει κατά κάποιο τρόπο την ρήση του Γιώργου Βουλγαράκη «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό».
Το δεύτερο σκέλος έχει να κάνει με ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα. Αυτή η αποκάλυψη για τη χρόνια επαφή, αν όχι φιλία, του Βαρβιτσιώτη με τον Μιωνή ίσως να εξηγεί πολλά γύρω από την όλη συμπεριφορά του «θεωρητικού» των κότερων και του «κλάμπινγκ» Βαρβιτσιώτη το ότι, δηλαδή, αυτό το ακραία φιλελεύθερο πλουσιόπαιδο θεωρεί αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να καίει την Ελληνική Σημαία (για την Ισραηλινή ούτε κουβέντα, για άλλες το συζητάμε…), καθώς και την προτροπή του προς Εμάς τους «ανιστόρητους» Χρυσαυγίτες, Άνδρες και Γυναίκες, να στρωθούμε να διαβάσουμε «Το ημερολόγιο της Άννα Φρανκ». Κάτι που σίγουρα θα έπραξε ο ίδιος, αφού πολύ πιθανόν θα φρόντισε να του το δωρίσει ο εβραϊκής καταγωγής συμμαθητής του… Τίποτα, τελικά, δεν είναι τυχαίο σ’ αυτόν τον κόσμο…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
