Οι αιώνιοι εβραίοι, αιφνίδια μετετράπησαν σε υπερασπιστές των εργατών : <<Θα κατεβάσουμε στους δρόμους τις μάζες των εργατών... Εμείς θα παραστήσουμε τους ελευθερωτές των εργατών, εξωθώντας τους να ενταχθούν στις γραμμές των σοσιαλιστών, των αναρχικών, των κομμουνιστών>>!
Ο σοσιαλισμός του 19ου αιώνα και όλοι οι σοσιαλιστές ηγέτες και κόμματα ήταν τότε έντονα αντισημιτικά, βλέπουμε το κομμουνιστικό κίνημα να αναπηδά, μετά το 1860 υπό εβραϊκή ηγεσία. Ο Ιωάννης Πασάς γράφει σχετικώς: <<Οι εβραίοι κεφαλαιούχοι και τραπεζίται ανά τον κόσμον, με την προτροπήν και τας υποδείξεις των Ραββίνων, εχορήγουν αφθόνως τα οικονομικά μέσα εις την Α' Διεθνή και τους μετέπειτα ηγέτας του διεθνούς κομμουνισμού. Άπαντες οι αρχηγοί των διαφόρων αριστερών κομμάτων των Ευρωπαϊκών χωρών και της Αμερικής, κατά περίεργον σύμπτωσιν, ήσαν εβραίοι. Αλλ' η σύμπτωσις δεν ήτο τυχαία, αλλ' αποτέλεσμα της γενομένης εργασίας των Νεομεσσιανιστών>>.
Ο Κάρολος Μαρξ ήταν ένας εβραίος φιλόδοξος, αδυσώπητος, αυταρχικός, ζηλότυπος, πονηρός, βίαιος και μηχανορράφος, <<όπως ο Ιεχωβά, ο θεός των προγόνων του>>. Ο αναρχικός Μπακούνιν υπαινίσσεται τις σχέσεις του Μαρξ με τους εβραίους Ρόθτσιλντ και πολλούς εβραίους του Τύπου, και γράφει ότι αυτός << πατάει με το ένα πόδι στην Τράπεζα, με το άλλο στο σοσιαλιστικό κίνημα και με τον πισινό στην γερμανική εφημεριδογραφία >>.
Ο Μαρξ υποστήριζε ότι λαός εβραϊκός δεν υπάρχει, ότι οι εβραίοι ζουν με χίμαιρες και πρέπει να εγκαταλείψουν τον εθνικισμό τους, και ότι << από τα σπλάχνα της η αστική κοινωνία παράγει συνεχώς τον εβραίο >>. Για λύση του εβραϊκού ζητήματος ο Μαρξ προσθέτει τη συνταγή : Να καταργηθεί η αστική κοινωνία, η οποία είναι εξ εβραϊσμένη πνευματικά. Έτσι ο Μαρξ έντεχνα συνέβαλε στην μείωση του αντισημιτικού ρεύματος όπως και την ίδια τακτική αδιαφορίας για τους εβραίους τήρησαν και όλοι οι τότε εβραίοι κομμουνιστές ηγέτες, (Κάουτσκυ, Μπέμπεκ, Λίμπκνεχτ, Εδ. Μπερνστάιν) και μη (Έγκελς). Όταν ο Μπολσεβικισμός επικράτησε στην Ρωσία, κατεδίωξε μεν τον Χριστιανισμό, όχι όμως και τον ιουδαϊσμό με τις συναγωγές του...
Αναλογίες βάθους υπάρχουν μεταξύ ιουδαϊσμού και μαρξισμού. Αμφότεροι μεταθέτουν την λύτρωση της ανθρώπινης ζωής στο απώτερο μέλλον (στον μεσσιανικό ή κομμουνιστικό παράδεισο), και αμφότεροι υποτάσσουν την θέληση του ανθρώπου σε μία αδέκαστη διαλεκτική (τον νόμο του ιεχωβά ή την ταξική πάλη). Ο Μαρξ υπ' αυτήν την έννοια μόνον θρησκευτικά υπερέβη τον Ιουδαϊσμό, όχι από απόψεως κοινωνιολογικής και ηθών.
Η δε κατάργηση των Εθνών και των συνόρων, ο ακρογωνιαίος λίθος των εβραϊκών επιδιώξεων, απετέλεσε και ακρογωνιαίο λίθο του μαρξισμού. Η τάση για ισοπεδωτισμό είναι χαρακτηριστική και για τον εβραϊσμό και για τον μαρξισμό. Αμφότεροι βλέπουν μόνον κοινωνίες, ποτέ κοινότητες - βλέπουν τους ανθρώπους συνδεδεμένους μόνον οικονομικά, όχι με συγγένεια, με αγάπη, με ιδανικά. Ο εβραίος μετάσχει στην επανάσταση, αλλά μετάσχει ως εβραίος και παραμένοντας εβραίος !! - Lazare.
Αναμφισβήτητα η πλειονότητα των εβραίων είναι άτομα αποκομμένα από κάθε οργάνωση, ιδεολογία, άτομα εγωϊστικά, χωρίς ιδανικά, χωρίς πατριδα. Οπου κι αν ζουν, αδιαφορούν τελείως για τους λαούς και τα οράματά τους και αντιπαθούν τον εθνισμο τους.
Τον σιωνισμό τον χρησιμοποιούν μόνον σαν <<άλλοθι>>, για να ισχυρισθούν πως έχουν κι αυτοί πατρίδα, ενώ η ψυχοσύνθεση τους ωθεί αυτούς στην Διασπορά. Οι εβραίοι πιστεύουν στον ιδιαίτερο τρόπο ζωής τους (το Jewry), η δε συναγωγή τους συνδέει και τους υπενθυμίζει τον εβραϊσμό τους. Ο καθένας απ' αυτούς τον ερμηνεύει διαφορετικά. Οι περισσότεροι, κομφορμιστές ιουδαίοι, αρκούνται στα τυπικά τους έθιμα, ενώ πολλοί ονειρεύονται και πιστεύουν στην επικράτηση της εβραϊκής φυλής μια μέρα στον κόσμο, είναι ακομη ενθουσιώδεις σωβινιστές και αγωνίζονται είτε για τον σκοπό αυτό (νεομεσσιανισμός) είτε για την κρατική τους αποκατάσταση (σιωνισμός) . Για τους φιλοξενούντες πάντως λαούς, οι εβραίοι, είναι σώμα ξένο και διαβρωτικό. Διαλύουν τους πολιτισμούς και τα κράτη, μέσα στα οποία ζουν.
Μην φανταζόμαστε όμως τους εβραίους σαν μία παγκόσμια δύναμη ακατανίκητη. Ούτε η οποια ευφυΐα τους, ούτε οι ικανότητές τους δικαιολογούν τέτοια μεγαλοποίηση. Μπορούν να καταστρέφουν, αλλά δεν μπορούν να επικρατούν. Επανειλημμένα έχουν χάσει στα <<παιχνίδια>> τους.
Η περίπτωση του κομμουνισμού ήταν τέτοια, όπως ήταν άλλωστε και του ισλαμισμού - ο οποίος μάλιστα έχει καταστεί σήμερα ο πρώτος τους εχθρός. Στην Ρωσία η εμφάνιση του αγροίκου Στάλιν, ήταν αρκετή για να καταρρεύσει ό,τι είχαν επί έναν αιώνα οικοδομήσει.Ο Στάλιν, γνωρίζοντας τον διεθνιστικό στόχο του εβραϊσμού, αντέδρασε. Η σύγκρουση του με τον Τρότσκι υπήρξε η πρώτη φάση της διαστάσεως εβραϊσμού - κομμουνισμού.
Η τρίτη και τελειωτική φάση υπήρξε η ίδρυση μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο του Κράτους του Iσραήλ και η κατ' ανάγκην εξάρτηση τούτου από τις ΗΠΑ. Ο Μαρξισμός, τέκνο του εβραϊσμού, είχε μετατραπεί φίδι για τον ίδιο. Η δημιουργία του κράτους του Iσραήλ υπήρξε το μεγάλο επίτευγμα του σιωνισμού, αλλά και το έμμεσο αποτέλεσμα των Γερμανικών διώξεων του Πολέμου. Οι εβραίοι με τον τρόπο αυτό εξασφάλισαν τα νώτα τους για το μέλλον. Το Ισραήλ κατέστη ο επίσημος θεματοφύλακας των συμφερόντων του εβραϊσμού της διασποράς.
Αυτό όμως συνέβη, χωρίς οι εβραίοι να μετατραπούν σε υπηκόους του νεότευκτου κράτους τους. Συνεχίζουν να παριστάνουν τους αφοσιωμένους πολίτες των ξένων Κρατών, επιφυλασσόμενοι να κάμουν χρήση της διπλής ιθαγενείας μόνον σε περίπτωση <<εθνικής διεγέρσεως>> εναντίων τους. Το Iσραήλ δεν περιέλαβε στους κόλπους του παρά 3 μόνον εκατομμύρια εβραίων επί συνόλου 18 περίπου της διασποράς. Οι περισσότεροι μάλιστα των ισραηλιτών προέρχονται από υποχρεωτική μετανάστευση από τις πλησίον αραβικές χώρες. Οι γνήσιοι σιωνιστές της Ευρώπης, που μετανάστευσαν στο Iσραήλ, δεν υπερβαίνουν το 5% του διεθνούς εβραϊσμού - από την Αμερική δε, μόλις το 0,02%.
<<Από την ίδρυσι του εβραϊκού κράτους>>, γράφει ο Schlamm, <<μετανάστευσαν από εκεί προς Αμερική, σαν την γη της επαγγελίας, σχεδόν τριπλάσιοι Ισραηλίτες από όσοι Εβραίοι της Αμερικής ήλθαν στο Ισραήλ>>! <<Η σιωνιστική elite, η οποία σοβαρά επεδίωξε και ίδρυσε το Iσραήλ, υπήρξε ένα ελάχιστο τμήμα του υποψηφίου έθνους - ούτε ένα δέκατο. Η μέγιστη πλειοψηφία των Εβραίων του κόσμου δεν συμμετέχει στο κοσμοϊστορικό γεγονός της εβραϊκής εξυγιάνσεως>>.
Βάσει της Συνθήκης των Σεβρών του 1920 (άρθρα 22 και 129) είχε από τότε ιδρυθεί υπό αγγλική εντολή η Παλαιστίνη, όπου δικαιούνται οι εβραίοι να μεταναστεύσουν και να λαμβάνουν ισραηλινή ιθαγένεια. Ελάχιστοι όμως το έκαναν. Η Διασπορά τους άρεσε περισσότερο, παρά μία πατρίδα. Αυτό συνεχίζεται και τώρα. Σήμερα, έχουμε μία εκούσια διασπορά, πράγμα που αποτελεί φρικτή έννοια. Ο κόσμος πρέπει να γνωρίζει, τι θέλουν οι εβραίοι : Η μεγάλη πλειονότητα των εβραίων δεν θέλει να πάει στο Ισραήλ !
Η συμβίωση των εβραίων με τους άλλους λαούς θα δημιουργεί πάντοτε προβλήματα. Η κοινωνια των σιωνιστών που κατοικεί το Iσραήλ απέδειξε ότι δεν στερείται από ικανότητες οργανώσεως κράτους, ακόμη και από γενναιότητα. Αυτό το έθνος της διασποράς όμως οφείλει κάποτε να αντιληφθεί, πως η περαιτέρω συμβίωση του ανάμεσα στους άλλους λαούς είναι ανέφικτη. Τώρα πλεον, με την ύπαρξη του ''δραστήριου'' εβραϊκού κράτους, έχουν πρόσθετο λόγο οι λαοί να θεωρούν ως ξένους τους εβραίους. Τους βλέπουν να πανηγυρίζουν με τις επιτυχίες του, να θλίβονται με τις ατυχίες του, να συμμετέχουν νοερά στην πορεία του.
Σημερα αντισημιτισμός θα ήταν υπερβολική πολυτέλεια και μάλλον τιμή θα προσέδιδε στους εβραίους. Με την ύπαρξη του ''κράτους του Ισραήλ'' έχει και για τους φιλοξενούντες λαούς απλοποιηθεί πια το πρόβλημα:
Έχουν τώρα ΟΛΟΙ οι λαοί το δικαίωμα, να άρουν την ιθαγένεια από τους εβραίους πολίτες. Να εφαρμόσουν δηλαδή την παλαιά προτροπή του φιλοσόφου Johann Fichte: <<Να δίδονται ανθρώπινα δικαιώματα στους εβραίους, αλλά όχι πολιτικά δικαιώματα, αφού ανήκουν σε άλλο κράτος>>. Έχουν το δικαίωμα να εφαρμόσουν και οι λαοί την εντολή της εβραϊκής βίβλου: <<ου δυνήση καταστήσαι σεαυτόν άνθρωπον αλλότριον, οτι ουκ αδελφός σού εστι>>.
ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ 67.
