Το πώς αντιλαμβάνεται το ΠΑΣΟΚ τις εργασιακές σχέσεις, δηλαδή ως ένα καθεστώς σύγχρονης κοινωνικής γαλέρας, το δείχνει εκτός από το σύνολο του Ελληνικού Λαού και στους ‘‘εργαζόμενους’’ στο κόμμα αυτό. Ταυτιζόμενος πλήρως με την μνημονιακή πολιτική ο Βενιζέλος καταργεί κάθε έννοια και ουσία εργασιακού δικαιώματος. Αν και ως επιχείρημα, το οποίο χρησιμοποιείται από την σημερινή ηγετική κλίκα του (από)κόμματος, θεωρείται η τραγική οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ, εν τούτοις, δεν αποκλείεται και η περίπτωση της εσωκομματικής εκκαθάρισης με τους ‘‘τζεφρικούς’’ να τρώνε πόδι...Μάλιστα, στις ατομικές συμβάσεις δεν αναγράφεται το ημερομίσθιο, το οποίο θα καθορίζεται ανάλογα με τον υπάλληλο, γεγονός που γεννά αρκετά ερωτήματα.
Παράλληλα, ο ‘‘Ντούτσε’’ του ΠΑΣΟΚ αφήνει ‘‘ανοιχτό παράθυρο’’ για τα δικά του παιδιά’’, ώστε να αμείβονται κανονικά και να εργάζονται όλες τις ημέρες του μήνα, καθώς, αν και αναφέρεται ότι «θα εργάζονται δυο ημέρες την εβδομάδα», εν τούτοις, λίγο παρακάτω εξαιρεί την περίπτωση «ανάγκης για επιπλέον εργασία». Προχωρώντας παραπέρα αφήνει ανοιχτό και το ενδεχόμενο όταν δεν υπάρχει εργασία, την οποία ορίζει ο ίδιος ο Βενιζέλος, κάθε υπάλληλος -αφού θα έχει ενημερωθεί 48 ώρες νωρίτερα- «να απασχολείται και για λιγότερες από τις συμφωνημένες δυο εργάσιμες μέρες της εβδομάδας». Ουσιαστικά, δηλαδή, πρόκειται για μια ανεπίσημη μορφή απόλυσης, με απώτερο στόχο, βεβαίως, να ωθήσει αυτούς που δεν θέλει εκτός ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό άλλωστε τους αναγκάζει να υπογράψουν ότι «οι συνεργάτες του κινήματος δεν μπορούν να αναλάβουν εξωτερική εργασία σε άλλον ιδιωτικό ή δημόσιο φορέα». Ίσως κάποιος αναρωτηθεί γιατί στην αρχή του κειμένου αναφερόμενοι στους ‘‘εργαζόμενους’’ στο ΠΑΣΟΚ έχουμε την συγκεκριμένη λέξη σε εισαγωγικά.
Για Εμάς, λοιπόν, οι υπάλληλοι του ΠΑΣΟΚ δεν αποτελούν εργαζόμενους, με την ουσιαστική έννοια του όρου. Με απλά και σταράτα λόγια πρόκειται για κομματόσκυλα, τα οποία έχουν συμβάλλει και αυτά στο παρελθόν, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, στην πλήρη αποδόμηση της χώρας. Είναι άτομα που γνώριζαν ‘‘από πρώτο χέρι’’ για την σήψη, την διαφθορά, τις μίζες και τις ρεμούλες του ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα δηλαδή το οποίο έκλινε σ’ όλες τις πτώσεις την λέξη ‘‘κλέφτης’’. Δεν αντιδρούσαν, όμως, όσο καιρό ταϊζόντουσαν κανονικά από τα αφεντικά τους. Αναφέρουμε την περίπτωσή τους, ως ένα ακόμη δείγμα την μνημονιακής λαίλαπας, αλλά δεν τους λυπούμαστε ούτε στο ελάχιστο. Το ‘‘δράμα’’ τους δεν μας αγγίζει και δεν μας ενδιαφέρει καθόλου, αφού πούλησαν την ψυχή τους και την συνείδησή τους, ταυτιζόμενοι απόλυτα (μέχρι πριν από λίγο καιρό) μ’ ένα κόμμα το οποίο συνέδεσε την πολιτική με το εμπόριο. Μόνο που το εμπόριο, εκτός από κέρδη, πολλές φορές φέρνει και ζημίες…….
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
