Αναψηλαφώντας στα νάματα της Αρχαίας Ελληνικής Σκέψεως, δια του Σωκρατικού Διαύλου, διαγνώσαμε και επιβεβαιώσαμε μέσα από τα λόγια του ίδιου του Σοφού, τόσο την Αριστοκρατική φύση της Καταγωγής της σκέψεως, όσο και τον αυτοεπιβεβαιωτικό Λόγο της απλής όσο και λεπτοφυούς αλλά βεβαίως ευθέως αμφίστομης Σωκρατικής Σκέψεως, ως πνεματικούς Ηρακλειδείς της γνήσιας φύσεως και Αντιλήψεως όχι μόνο ενός Λόγου γνησίως Εθνικιστικού, αλλά και μιας υπέρτερης ψυχολογικής υφής, εις τον Θεόν αποβλέπουσας και – αγαθή τη τύχει – εκ του Θεού θεασάμενης. Ο Αθηναίος ισόθεος φιλόσοφος, Μύστης και κοινωνός μιας εύψυχης διενεργειακής φυλετικής Ιεράς Ακολουθίας, επιβεβαιώνεται σε κάθε ελεύθερο πνεύμα ως καθαυτό σημαίνον αλλά και σημαινόμενο παράγωγο – μην ξενίζει η λέξη – αλλά και παραγωγός, όργανο και αντηχείο μιας εσώτερης φωνής, του «Δαίμονος», ειδωμένης εκ των βαθέων φυλετικών εσωψύχων ψυχολογικώς, με απώτερη κατάληξη στην «πεπαλαιωμένη» ρηξικέλευθη νεωτερικότητα του Ερμού Τρισμεγίστου. Διότι, ο Σωκράτης πέρα και πάνω απ’ όλα υπήρξε ΔΑΣΚΑΛΟΣ. Δάσκαλος, με γονιμοποιημένη ευψυχία αποβλέπουσα στην Πράξη, διαμέσου διαύλων τόσο απλών και τόσο ουσιαστικών (π.χ μαιευτική μέθοδος) φερόντων εν είδει πλήρως σχηματοποιημένου Λόγου, την κοινωνιολογικά και πλήρως επιστημονικά επιβεβαιούμενη αρχή της Λογικής, όπως ακριβώς 20.000 και πλέον έτη προ αυτού είχε μεταδώσει ο Θείος Λόγος του Τρισμέγιστου Ερμού και του Ορφέως.
Βασικές επιστημονικές αρχές, που απετέλεσαν την χρονική διαδικασία ενάρξεως της παγκοσμίου σκέψεως. Όπως εκείνοι οι Μύστες, έτσι και ο Σωκράτης αποτελεί την αυθύπαρκτον και αυτοεπιβεβαιούμενη Αρχή και τομή Ζωής και Δράσης, το σημείο μηδέν όπου το παρελθόν ωχριά μπροστά στο επέκεινα της πορείας, όχι λόγω σκότους αλλά λόγω έντασης φωτεινότητας του φάρου του πνεύματος, εμπρός στον Σωκρατικό πνευματικό και αξιακό Ήλιο. Πριν προχωρήσουμε σε μια λεπτομερέστερη ανάλυση του περιεχομένου του «Κρίτωνος», θεωρείται για μια ακόμα φορά αναγκαίο να έχει ο αναγνώστης υπ’ όψιν το βασικότερο ίσως σημείο. Ο διάλογος είναι βαθύτατα πολιτική πράξη και ως τέτοια κρίνεται. Ως πολιτική και ως πράξη, με τα λογοτεχνικά στοιχεία που τον διανθίζουν να περνούν εσκεμμένα αδιάφορα. Εν συντομία, να αναφερθεί ότι η Αθηναϊκή Πολιτεία, διαλυμένη στρατιωτική, ηθική, αξιακά πνέει τα λοίσθια και η κάθε κακότητα βρίσκει τρόπο να ριζώσει και να αναδειχθεί η «αλογόμυγα της Πόλεως» είναι καταδικασμένος σε θάνατο και περιμένει την έλευση του πλοίου Σαλαμινία από τη Δήλο όπου έχει πάει για τις γιορτές του Απόλλωνος. Κατά τη διάρκεια των εορτών, δεν εκτελούνται θανατικές καταδίκες, και η έλευση του πλοίου στο Κλεινόν Άστυ θα σημάνει τη λήξη των εορτών και τη συνακόλουθη υλοποίηση της νίκης του σάπιου, ρυπαρού, ψυχικά βορβορώδους, εγκεφαλικά αναπήρου, διανοητικά καταισχυμένου, ηθικά διεστραμμένου, λογικά ανερμάτιστου, πραγματιστικά εθελοτυφλούντος καθεστώτος με τη μορφή του δικαστηρίου και της αποφάσεώς του. Η «ηθική» των μικροαστών, νικά προσωρινά το Ήθος, οι ύαινες ετοιμάζονται να κατασπαράξουν το πεσμένο λιοντάρι.
Ο Κρίτων, πλούσιος και πιστός στο Σωκράτη νέος, ενεργώντας ως αντιπρόσωπος και των λοιπών μαθητών του Σωκρατικού κύκλου, αφού έχει επιχειρηματολογήσει ως προς την ανάγκη να δραπετεύσει ο Διδάσκαλος προκρίνοντας την αξία του αλλά και την κοινωνική κατακραυγή προς τους μαθητές ότι δεν τον φρόντισαν αν τελικά δεν το πράξει, περνά στο παρασκήνιο. Στό προσκήνιο του διαλόγου περνά ο Σωκράτης ο οποίος αντικρούει τα επιχειρήματα με μια γνήσια αριστοκρατική Λογική, αρνούμενος να ζήσει υπό τέτοιες συνθήκες. «Επομένως, φίλε, δεν πρέπει να μας νοιάζει τι θα λένε οι πολλοί, αλλά ότι θα πει ο γνώστης των δικαίων και των αδίκων, ο ένας και αυτή είναι η αλήθεια. Ώστε κατ’ αρχήν δε συμβουλεύεις σωστά, υποστηρίζοντας ότι εμείς πρέπει να νοιαζόμαστε για τη γνώμη των πολλών σχετικά με τα δίκαια, τα ωραία και καλά και τα αντίθετα. Αλλά όμως θα μας έλεγε : οι πολλοί έχουν τη δύναμη να σας θανατώσουν». Και πάντα είχαν. Ρυπαρά ανθρωπάρια, καναπεδάτοι λακέδες, μικροέμποροι της ψευτοηθικής, ηδονοβλεψίες της πραγματικής Ζωής, ερεβώδεις δήθεν διανοητές του ανθρωπισμού, κοπρόψυχοι στη μικρότητά σας, γιγαντόσωμοι στην ανυπαρξία σας, κατ’ ευφημισμόν άνθρωποι, οικειοθελή ανδράποδα, λίπασμα των εξουσιαστών σας, αποδομημένα λύματα της Φυλής, ιδού η νίκη σας. Θανατώστε. «Παραδεχόμαστε ότι με κανένα τρόπο δεν πρέπει να αδικούμε με τη θέληση μας ή όχι;.... η αδικία τουλάχιστον είναι κακό και ντροπή στον αδικούντα οπωσδήποτε;....επομένως ούτε πρέπει ν’ αντιδικούμε ούτε να κακοποιούμε κανέναν άνθρωπο, ότι κακό κι αν μας έχει κάνει».
Πέραν της πρωτοχριστιανικής σκέψεως περί μη αδικίας (η διδασκαλία του Ιησού έλεγε ακριβώς το να «στρέψεις το άλλο μάγουλο»,) βλέπουμε την επιτομή της αριστοκρατικής αντιλήψεως για τη ζωή. Ο Σωκράτης δεν ήταν κάποιος ειρηνιστής που αποστρεφόταν πάση θυσία τη βία. Είχε συμμετάσχει ως στρατιώτης σε τρεις αθηναϊκές εκστρατείες. Η στάση ζωής που διδάσκει είναι η στάση ζωής κάποιου που δε τον αγγίζει η αδικία, όχι κάποιου που συμβουλεύει προς έναν παθητικό τρόπο ζωής. Ακολουθεί το γνωστό απόσπασμα με την ανθρωπόμορφη παρουσία των νόμων. «Αν την ώρα της απόδρασης μας έρθουν οι νόμοι της πόλης και με ρωτήσουν : για πες μας, Σωκράτη, τι σκέπτεσαι να κάνεις; Κάτι άλλο ή με την πράξη που επιχειρείς να κάνεις σκέπτεσαι να καταστρέψεις εμάς τους νόμους και όλη την πολιτεία, όσον εξαρτάται από σένα; Ή νομίζεις πως μπορεί να υπάρχει και να μην ανατραπεί εκείνη η πολιτεία, στην οποία οι δικαστικές αποφάσεις δεν έχουν καμμία ισχύ, αλλά ακυρώνονται και καταπατούνται από τους απλούς πολίτες; Τί θα πούμε Κρίτων σ’ αυτά και άλλα παρόμοια ή θα τους πούμε τη δικαιολογία πως μας αδίκησε η πόλη και δεν έβγαλε σωστή δικαστική απόφαση; Τί, λοιπόν, θ’ απαντήσουμε αν μας πουν οι νόμοι: Σωκράτη, αυτές πραγματικά τις συμφωνίες κάναμε μαζί σου ή να τηρείς τις δικαστικές αποφάσεις της πόλης; Ποιό είναι το παράπονο σου εναντίον μας και εναντίον της πόλης και επιχειρείς να μας καταλύσεις; Εμείς πρώτα – πρώτα δε σε γεννήσαμε;....Ή είσαι τόσο σοφός ώστε να ξεχνάς ότι και από τη μητέρα και τον πατέρα και τους λοιπούς προγόνους σου η πατρίδα είναι το πολυτιμότερο και σεβαστώτερο και αγιώτερο και ανώτερο και για τους θεούς και για τους λογικούς ανθρώπους..... και αν σε στέλνει σε πόλεμο να πληγωθείς ή να πεθάνεις πρέπει να συμμορφώνεσαι και έτσι είναι το δίκαιο, και όχι να υποχωρείς ούτε να αποφεύγεις ούτε να λιποτακτείς... είναι δε ανοσιούργημα να ασκείς βία στη μητέρα και τον πατέρα σου πολύ δε λιγώτερο πρέπει να κακοποιείς την πατρίδα». Ω ΘΕΟΙ !!!! Δηλαδή, ο Σωκράτης δεν είναι «διανοούμενος;» Να πεθάνεις για την πατρίδα; Να μη λιποτακτείς;
Να μην κακοποιείς την πατρίδα; «μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστί η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα;» Μισό λεπτό, μήπως τελικά ο Σωκράτης ήταν Χρυσαυγίτης; Μήπως ήταν φασίστας; Ναζί μήπως; αυτά τα καθάρματα με τις μαύρες μπλούζες δεν τα λένε αυτά; Στην πατρίδα μου (δεν τη γράφω με Π κεφαλαίο, είμαι πολιτικά ορθός) ο «πνευματικός κόσμος» λέει ότι η πατρίδα είναι κάτι ρευστό, μου λέει για τους «μετέχοντες» στην κοινή παιδεία, στο σχολείο μου μάθανε ότι πρέπει να λατρεύω τα παιδιά των μεταναστών, ο πολιτισμός μου δεν είναι καλύτερος, θέλω πολιτιστικές ανταλλαγές με έμφαση στη μαγειρική κουταβιού από το γείτονα Ασιάτη. Μα τελικά ποιός έχει δίκιο; Γιατί ενώ μου λένε ότι ο Σωκράτης ήταν τεράστιο πνεύμα δε μου είπανε και τι δίδαξε; Γιατί πετσοκόψανε και διαστρέψανε τη διδασκαλία του; Οι καθηγητές μου λένε ότι με μορφώνουνε, αλλά δείτε εδώ... ποτέ δε μου εξήγησαν αυτά τα αποσπάσματα, γιατί άραγε; Μα ήταν φασίστας ο Σωκράτης; Λέει, «όπου σε στέλνει η πατρίδα».... δηλαδή ακόμα και σε επιθετικό πόλεμο, να καταλάβουμε εδάφη; Κάτι μου θυμίζει αυτό.... να δεις,....α ΝΑΙ! Έναν βουλευτή ενός κινήματος που είπε πως πρέπει ν’ απελευθερώσουμε τη Β. Ήπειρο.... ποιό κίνημα ήταν άραγε, δε θυμάμαι.... μήπως θυμάστε εσείς; «Γιατί εμείς, αφού σε γεννήσαμε, σε αναθρέψαμε, σε εκπαιδεύσαμε και σου μεταδώσαμε όσα καλά μπορούσαμε, όμως προειδοποιούμε σ’ όποιον δεν αρέσουμε ότι μπορεί να πάρει τα υπάρχοντα του και να φύγει όπου θέλει.... αν δεν του αρέσουμε εμείς και η πόλη.... να πάει εκεί που επιθυμεί έχοντας τα πράγματά του». Δηλαδή; Ξενηλασία; Και όσοι από τους πολίτες της πόλης αδιαφορούν για τους νόμους, να φύγουν κι αυτοί; Μα στην Πατρίδα μου, αλλάζουμε τους νόμους για να διευκολύνουμε τους ξένους. Δε μας νοιάζει πως ήρθαν, εμείς δε διώχνουμε κόσμο, μόνο κάποιους που χαλάνε τη βιτρίνα τους μεταφέρουμε αλλού. Και ο Σωκράτης λέει να διώχνουμε όποιον δεν τηρεί το νόμο; Μάλλον επειδή οι Αθηναϊκοί νόμοι είναι σκληροί. Μα από που πήρε παράδειγμα ο Σωκράτης; Ποιά τα πρότυπά του; «Εσύ όμως ούτε τη Σπάρτη, ούτε την Κρήτη προτίμησες, οι οποίες λες ότι διοικούνται καλά, ούτε άλλη Ελληνική πόλη ούτε βαρβαρική.... είναι φανερό ότι σου άρεσε η πόλη κι εμείς οι νόμοι πολύ περισσότερο απ’ ότι στους άλλους Αθηναίους. Γιατί σε ποιόν αρέσει μια πόλη χωρίς νόμους;» Έχω κλονιστεί. Η Σπάρτη ήταν στρατοκρατική, είχε ολιγαρχικό καθεστώς, η Κρήτη το ίδιο. Μήπως τελικά δεν ήταν ο Σωκράτης δημοκράτης; Μήπως δεν ήταν «καθώς πρέπει;» Κι ύστερα, στην πατρίδα μου, σε πολλούς αρέσει πόλη χωρίς νόμους. Θα σας το βεβαιώσει όλο το «συνταγματικό τόξο».
Κι αυτό το «βαρβαρική;» Ρατσιστικό μου ακούγεται. Και μόνο η παράθεση των αποσπασμάτων αρκεί για να γίνει κατανοητή η πολιτική θέση του Σωκράτη και στον «Κρίτωνα». Θα ήμασταν, όμως, αστικομπολσεβικικά ψευδείς αν δε φέρναμε τα λεγόμενα αυτά σε μια ευθεία αντιπαράθεση με το γνωστό απόσπασμα, 2.500 ετών νεώτερο, του Ι. Δραγούμη «Κάτω το κράτος, ζήτω το έθνος». Επειδή ως Εθνικιστές πιστεύουμε ότι ο μεγάλος πόλεμος είναι πάντα εσωτερικός και διακρίνουμε ένα «δίλημμα» οφείλουμε να το θέσουμε και να το απαντήσουμε στο μέτρο των δυνάμεων της προσωπικής μας ταπεινότητας. Δηλαδή, πως συμβιβάζεται η πίστη με τίμημα τη ζωή στους νόμους, με την αντίθεση στους ίδιους τους νόμους της πολιτείας; Διότι η ρήση «κάτω το κράτος», υπονοεί ακριβώς την αυστηρά – άρα και νομικά – οριζόμενη κρατική δομή. Κατ’ αρχήν να δούμε τι συνδέει τα πρόσωπα. Τόσο ο Σωκράτης όσο και ο Δραγούμης πολέμησαν για την Αθήνα ο πρώτος και την Ελλάδα ο δεύτερος. Επίσης, υπήρξαν ασυμβίβαστα, ως προς τις σκέψεις και τις πράξεις τους, πνεύματα, αντισυμβατικά. Κατά τρίτον, αδιαφόρησαν για τον υλικό πλούτο και τη συμβατική ζωή δίνοντας στις ιδέες τους όλο τους το ΕΙΝΑΙ. Και, τέλος, πλήρωσαν την Πίστη τους με τη ζωή τους. Θα τολμούσαμε να αναφέρουμε, ότι στην Δραγουμική σκέψη ενυπάρχει ο Σωκρατικός Λόγος. Διότι τι περισσότερο από αίσθημα καθήκοντος, Ήθος και αυστηρό κώδικα τιμής δείχνει η ζωή και δράση του Ίωνος Δραγούμη; Επιπλέον, είναι η αντίληψη της πρωταρχικής Ουσίας της Φυλής, ειδωμένης στα όρια ενός Κράτους ή μιας πόλης – κράτους που τους κινητοποιεί. Και αν η τήρηση των νόμων είναι όρος υπάρξεως για τη διαλυμένη Αθηναϊκή πολιτεία, η ορμή προς την εθνική ολοκλήρωση, δεν είναι λόγος υπάρξεως, λόγος αιμάτινος, γεωπολιτικά άρτιος, ηθικά απαράγραπτος, νοητικά αυτοτροφοδοτούμενος, ψυχικά αυτοολοκληρούμενος, ιδεοψυχολογικά συνδοξαζόμενος με τα εθνικά πεπρωμένα της εποχής του Δραγούμη; Μήπως τελικά δεν υπάρχει κανένα δίλημμα, παρά μόνο διαφορετικές ιστορικές συνθήκες που καλούν τη φυλετική ψυχή ν’ απαντήσει διαφορετικά; Εξ αυτού, προκύπτει ένα δεύτερο ερώτημα. Αν τόσο διαφορετικές απαντήσεις προκύπτουν σε διαφορετικές ιστορικές συνθήκες, ποιά είναι η διαχρονική αλήθεια του ψυχικά νοηματοδοτούμενου τυπολογικά και εθνικιστικού αρχετύπου; Μήπως δημιουργείται μια ρωγμή στην οντολογική αυτοτροφοδοτούμενη συνέχεια της Ιδέας, ως προς την αενάως ρέουσα διαβίωσή της στα όρια της ψυχολογικής συνταύτισής της με τη ζωή; Σε αιμάσσουσα και διαρκώς αναγεννόμενη πληγή και ίαση, ο ιχώρ φέρει τα πρωτόλεια αιμάτινα προτάγματα και προστάγματα διαχρονικά στο εθνοφυλετικό δέντρο της ζωής ή μήπως υπάρχει ο κίνδυνος ή χρονική ακαριαία στιγμιαία «σύντμηση» μια στιγμής να αποκόψει το Yggdrasil ιδεoβιολογικά και άρα απολύτως πολιτικά από τις ζείδωρες πηγές ενός Σύμπαντος ζώντος μέσα μας, με αλλοιωμένη όμως ταυτότητα; Λογικές απορίες αν αφορούσαν μια στενή ιδεολογικοπολιτική θεώρηση.
Η Ιδέα όμως, συνταυτιζόμενη με τη Ζωή, ξεπερνά τα ανθρώπινα μέτρα. Ο Εθνικισμός μας περιέχει. Δεν μπορούμε να τον περιέχουμε εμείς, μπορούμε να μπολιαστούμε από αυτόν. Αν η Ιδέα είναι ο Ήλιος, είμεθα μόνο μια στιγμή στο άρμα του Φαέθωνος, μια χρονική ταυτοπροσωπία στο κλάσμα του Σύμπαντος Χρόνου, ένα ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων στην κατάφαση εκ της μεγαλοψυχίας του Θεού, ταπεινοί ως προς την ασημαντότητα της θέασής μας εκ του Σύμπαντος, υπέρτατοι μόνο ως προς την ελάχιστη εγωϊστική στιγμή μας ακριβώς πριν ο αιώνιος Άδης μας φυλακίσει στο Βασίλειό του, πριν ο Κέρβερος σφραγίσει την ελευθερία μας. Ως αναβάτες του Ονείρου, ζούμε γι’αυτό, πεθαίνοντας μέσα στα ξύλινα τείχη του Θεμιστοκλή, σε μια πορεία πέρα απ’ τον ορίζοντα του προβλέψιμου χρόνου, αναζητώντας του Προγόνους σε με τριήρη, σ’ ένα drakkar του επέκεινα της Υπερβορέας, στο μυστικό ψιθύρισμα των πάγων της Θούλης, στα καταγάλανα μάτια της φυλετικής μας Freya, στις άσπιλες πάλλευκες πυρόξανθες νύμφες της ευλογημένης γης των Ιρλανδών, βαμμένοι στα χρώματα του πολέμου των Σκώτων και των Θρακών, δεσμώτες και αιχμάλωτοι, bergserks φονικοί σε μια φάλαγγα Βυζαντινή του Βελισσαρίου και λίγο πριν ο Άρης και ο Odin μας προσφέρουν θυσία στο Μινωϊκό Μινόταυρο, λίγο πριν ο Μέγας Μυρμιδόνας πέσει νεκρός απ’ την αιώνια σαϊτιά, λίγο πριν γεννηθεί η σοφία της Παλλάδας ενώ ο Ήφαιστος χαλκεύει τις αλυσίδες μας, το φθαρτό μας σώμα καίγεται σε μια πυρά και ενώ η ψυχή μας ταξιδεύει πέρα απ’ τα Ουράλια στη γη του Kurgan, έτοιμη να χτυπηθεί με τους Μογγόλους εισβολείς στην Άγια Ρωσσική Γη, κοιτάζουμε σε μια κορυφή τον Προμηθεϊκό ήρωα και οδηγό μας, ενώ η τελευταία ανάσα μας σφραγίζει τον επιθανάτιο ρόγχο μας, ακούγοντας για τελευταία φορά το κρώξιμο του αετού, αφήνοντας την εντολή στους επιγόνους.
ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ Η ΓΗ ΘΑ ΤΡΕΜΕΙ.
ΤΑΛΩΣ
