Η πρώτη μου διαμαρτυρία θυμάμαι που είχα βγάλει στο χαρτί ήταν τα περί στρατού, κάτι σαν θηριωδία και θυμικό συναίσθημα της εποχής και του νεαρού της ηλικίας. Από τότε, ίσως, να κατάφερα να αγγίξω την ανατομία της ψυχής μου. Τώρα, χρόνια πολλά μετά, με εμπειρίες και βλέποντας το σκληρό πρόσωπο της ζωής, μου βγήκε το <<ήρθα>>, <<είδα>>, <<άκουσα>>, <<έπαθα>>, προδόθηκα. Όλα αυτά ανήκουν σε έναν οπαδό του αυθορμητισμού, της ειλικρίνειας, της ωμής αλήθειας και της γενναιοδωρίας ως προς τους άλλους. Είμαι θαυμαστής της ευθύνης, κάτι που έχει ξεχαστεί στις μέρες μας και ήταν αφορμή για να γράψω. Αγαπάω αυτόν τον τόπο και ο, τι συνεπάγεται με αυτόν σε αντίθεση με τους αντιπροσώπους-εκπροσώπους του κράτους-χώρας-έθνους που χειρίζονται την πατρίδα μας, σαν μεσάζοντες και σαν κόνιδες που έχουν κολλήσει πάνω στους Έλληνες γενιές τώρα. Αυτά τα ανδρείκελα, οι επικαλυμμένοι με μορφή ανθρώπου με τα ψεύτικα προσωπεία που φερέφωνό τους είναι το ξεπούλημα και η προδοσία της χώρας και, εν γένει, της φυλής, της γλώσσας και του έθνους. Αυτοί που έχουν κάνει την κοινωνία δεσμώτη σε έναν πίνακα ανακοινώσεων που για να ελευθερωθεί θα πρέπει να υπάρχει ομαδική συνείδηση, ευθύνη, ανταπόκριση αξιών και της κατάθεσης αυτών και σεβασμός στον ίδιο μας τον εαυτό, την οικογένεια και τους προγόνους. Τρανό παράδειγμα των ΜΜΕ (Μέσα Μαζικού Εκφοβισμού), όπου ο, τι ώρα τα ανοίξεις, θα μετανιώσεις. Κυριαρχεί η ευτέλεια. Απλωμένα και ανεξέλεγκτα τα χρυσοθηρικά. Χρυσοθήρες της εθνικής ιδέας και μεταπράτες της πατρίδας και ενός ανεπίδοτου γράμματος που ποτέ δεν φτάνει στο προορισμό του. Ποιος είναι ο κανόνας της ζωής; Ο κανόνας είναι τριπλός. Πρώτον: πειθαρχία, δεύτερον: ο, τι αξίζει περισσότερο είναι οι γενιές που έρχονται, τα παιδιά μας, τρίτον: η μάνα (πατρίδα) είναι η μορφή της κοινωνίας με την πιο δύσκολη και πιο ευλογημένη αποστολή. Όπως είπε και ο Νίκος Καζαντζάκης, <<κάνε ο, τι δεν μπορείς>>.
Τα παιδιά μαςπρέπει να τα ποτίσουμε με ιστορία, με σεμνότητα και υπερηφάνεια. Βρισκόμαστε στην εποχή της κρίσης από το 2009 και φτάσαμε στο 2013. Ένα σκιάχτρο καθημερινό. Τα σκιάχτρα, όμως, είναι οι εκλεγμένοι τόσων χρόνων που μας έφεραν ως εδώ. Προσωπικά, μπορώ να ζήσω άνετα με δύο παντελόνια για ρούχα, ένα ποδήλατο για να κυκλοφορώ και ένα παξιμάδι για να τρώω, αρκεί να το δω και σε αυτούς που ‘φέραν εμένα σε αυτή την κατάσταση. Εκείνο που δεν χωράει στις ανοχές μου είναι η αποτρόπαια και εφιαλτική αλήθεια που πάνε να μας κληρονομήσουν ώστε να την μεταφέρουμε ανάλλαχτοι και με άνεση στα παιδιά μας. Αυτή η απεχθής συνείδηση των πολεμοκάπηλων της εξουσίας, που σαν πολιτικά τέρατα που είναι δεν χορταίνουν ποτέ, όχι μόνο τώρα, αλλά απ’ όλες τις ιστορικές εποχές μέχρι το οδυνηρό τώρα. Τόσο εύκολο και τόσο κατανοητό. Αυτοί οι ανθέλληνες που θέλουν να μας κάνουν μειονότητα μέσα στην ίδια μας τη χώρα, έρμαια του φόβου, των παράνομων εγκληματιών λαθρομεταναστών, και πονάμε βλέποντας την πλάτη της πολιτικής τους αδιαφορίας. Μας θέλουν ξανά ραγιάδες, σκυφτομέσηδες, υπόδουλους της ξενοκρατίας, αυτοί οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι που με βερμπαλιστικό λόγο και αντιπάθεια απευθύνονται στον ελληνικό λαό. Συνειδητά όργανα των σαλονιών και του παράνομου πλουτισμού και αγελαίοι λήσταρχοι του χρηματιστηρίου του ’99. Βρωμοκοινωνοί της ρουφιανιάς και της υποκρισίας, πληροφοριοδότες του έθνους που φυλακίσατε τον αρχιστράτηγο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Ας πετάξουμε έξω την μπουρζουαζία τους, ας αλλάξουμε την κοινωνία, γιατί ετούτη η γη μας ανήκει. Ας διώξουμε τους εξουσιαστές που μας κυβερνάνε και είναι γεμάτοι μίσος και ανομία, να σώσουμε τα σύνορά μας και ας δημιουργήσουμε αδελφοσύνη.
Πρέπει να αποθέσουμε ένα σύγχρονο φόρο τιμής που λείπει στις μέρες μας σε όλους όσους έπεσαν νεκροί για την πατρίδα, για τη φυλή, για τη γλώσσα, για το έθνος, για τη σημαία. Ένα σύμβολο τιμής σε αυτούς και αντίσταση στους σημερινούς σκοταδόψυχους. Ας αφήσουμε σε εκείνους την ψυχή μας τάμα… σε χρόνους ασήμαντους, αλλά που όλοι μαζί μπορούμε να τους κάνουμε ξανά χρόνους σημαντικούς.
ΠΕΤΡΟΣ ΤΡΑΝΟΣ
