Την ίδια ημέρα 26 χρόνια αργότερα, στις 21 Ιανουαρίου του 1950, πεθαίνει ένας Άγγλος συγγραφέας, ο Τζορτζ Όργουελ. Ο Όργουελ ήταν ο συγγραφέας που με δύο μυθιστορήματα κατάφερε να σκιαγραφήσει ολόκληρη την ιστορία και μεταϊστορία του κομμουνιστικού ιδεολογήματος. Φυσικά, ο ίδιος υπήρξε κομμουνιστής, αλλά τα βιβλία του καταδεικνύουν την φύση του κομμουνισμού. Στο βιβλίο του «Η Φάρμα των Ζώων» δείχνει ότι στον κομμουνισμό «όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά τα γουρούνια είναι πιο ίσα», μιλώντας για την μεταβίβαση της ηγεμονίας της ΕΣΣΔ στον Στάλιν και την εξορία του Τρότσκι, του οποίου ήταν θιασώτης ο Όργουελ. Στο βιβλίο του «1984» αναφέρεται στο κράτος τρόμου που συστάθηκε από τον Στάλιν και το μέλλον που θα είχε αυτή η ιδεολογία αν κατάφερνε να επιζήσει ως το «1984». Εν τέλει, φυσικά, ο κομμουνισμός «ψόφησε» το 1990, αλλά η τροχιά που έδειχνε ο Όργουελ για αυτόν, γίνεται επίκαιρη σήμερα.
Στο βιβλίο αυτό ο Όργουελ «προφητεύει» αυτά που είναι σήμερα τα σχέδια των διεθνών επικυρίαρχων για όλη την ανθρωπότητα, δια μέσω της παγκοσμιοποίησης. Μια κοινωνία χωρίς φυλές, διαιρεμένη σε δύο βασικές τάξεις, το «κόμμα» και οι άλλοι. Μία κοινωνία ρουφιανιάς και αστυνόμευσης της σκέψης, όπου όλοι παρακολουθούν τους πάντες και ακόμα και μία γκριμάτσα αποδοκιμασίας μπορεί να αποτελέσει λόγο εκτέλεσης. Μία κοινωνία στην οποία ακόμα και οι παρελθούσες ειδήσεις ξαναγράφονται από το «Υπουργείο Αλήθειας», ώστε να μπορεί το «κόμμα» να ελέγχει ακόμα και τις μνήμες. Ένα καθεστώς που προσπαθεί να αναβιώσει σήμερα με την λογοκρισία κάθε τι εθνικού, με τον έλεγχο όλων των πτυχών της ζωής των πολιτών προς χάριν των πολυεθνικών εταιριών και των διεθνών τοκογλύφων.
Μια γλυκόπικρη επέτειος, λοιπόν, για τους απανταχού μπολσεβίκους, ροζ ή κόκκινους, ανά τον κόσμο, σήμερα. Μια επέτειος που καταδεικνύει την βαθιά ρήξη τους με την πραγματικότητα και τον κίνδυνο που παρουσιάζει αυτή η ανεδαφικότητα τους. Σήμερα όλα αυτά γίνονται εμφανή όταν οι «ελευθεριακές» πτέρυγες του αναρχοκομμουνισμού συντάσσονται με τις αντίστοιχες σταλινικές πτέρυγες για να καταγγείλουν τις πρακτικές που πρώτος εφάρμοσε ο Στάλιν. Από την άλλη βλέπουμε όλους αυτούς να καταγγέλλουν την αστυνομοκρατία, ενώ ονειρεύονται τον έλεγχο σκέψης των πολιτών, ώστε να αποφευχθεί ο «εκφασισμός» της Κοινωνίας. Μια γλυκόπικρη επέτειος, λοιπόν, σήμερα της οποίας η παράνοια κληρονομείται απευθείας στην σημερινή πολιτική κατάσταση και στις εσωτερικές αντιφάσεις της αριστεράς, η οποία αποτελείται από παραδοσιακούς αποξηραμένους μπολσεβίκους και λιγούρια της εξουσίας. Μια επέτειος που σηματοδοτεί την αναπόφευκτη κατακρήμνιση αυτής της αντιφυσικής ιδεοληψίας.
Κώστας Αλεξανδράκης
